baby`s
Door: Ingrid/ Indira
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
25 Januari 2017 | Nepal, Kathmandu
Zo langzamerhand komt er een beetje routine in mijn dagelijkse werkzaamheden.
In de ochtend begin ik op de babykamers, de kleinste krijgen een fles (niet op schoot maar in hun bedje ondersteunt door dekens) en de kindjes tot twee jaar krijgen rijst. Ik zit op de grond met een grote bak vol en er zitten dan vier kindjes om me heen als hongerige vogeltjes die om de beurt een hap krijgen.
Alle oudere kinderen eten rijst in de eetzaal.
`s Avonds is er weer rijst. De kinderen eten hier zonder zeuren elke dag weer rijst en hebben altijd trek.
Na het ontbijt gaan we met alle babytjes naar het dak, daar is door een bijdrage een overkapping op geplaatst zodat ze nu altijd naar buiten kunnen.
Met degenen die kunnen lopen ga ik spelen (allemaal in de blote billen) en de allerkleinste worden helemaal uitgekleed en geolied. In de tussentijd worden alle (natte) matrasjes, dekens en dekbedjes gedroogd in de zon en wordt er druk gewassen.
Rond 12.00 uur wordt alles weer van lappen (luiers) voorzien en naar beneden gedragen. De kindjes die zelf kunnen lopen mogen dus gewoon traplopen zonder hulp, al zijn ze nog geen twee jaar oud. Doodeng voor mij.
Op de kamers krijgen ze een fles en gaan lekker slapen.
Op het uitkleden buiten in het zonnetje na zijn de kindjes hier erg warm
aangekleed, ook overdag; drie lagen kleding en in bed doeken en een dekbed. Ook hebben ze altijd een mutsje op, zelfs in bed.
Daarna is het even rustig want de schoolgaande kinderen komen pas rond 15.30 uur weer thuis.
Vandaag heb ik in die tijd gewassen en wat boodschappen gedaan in het dorpje.
Als iedereen weer thuis is is het een drukke boel. Tot een uur of acht ben ik aan het spelen, eten geven of aan het kletsen met de oudere meisjes.
Ik heb in de gaten dat de wifi het minst slecht is na 19.00 uur dus probeer ik dan een verslag te maken.
Met zeven meisjes van een jaar of 8 ben ik het gehucht Khokana waar we zitten gaan verkennen een paar dagen geleden, ze hebben me een heuse rondleiding gegeven.
Khokana bestaat uit een paar huizen en ligt naast het wat grotere dorp Lalitpur. Dit ligt weer naast Patan en dat grenst aan Kathmandu.
Er staan hier wat mooie huizen en er wonen ook mensen in hutjes van golfplaat. Ik weet natuurlijk niet hoeveel families er in één mooi huis wonen, dus misschien lijkt dat ook veel mooier dan het is...
De leidinggevende dames hebben me verteld dat het huis van the children's home al tientallen jaren geleden is gebouwd, het is inderdaad een mooi huis maar ondertussen zo oud en aan vervanging toe.
Het is gelukkig wel gefundeerd zodat het de aardbeving van 2015 heeft doorstaan, dat geluk heeft niet iedereen in de buurt gehad helaas, er zijn toen diverse mensen gestorven.
De kinderen en de leiding hier hebben het er nog vaak over, het heeft een diepe indruk op ze achtergelaten.
Vrijdagmiddag ga ik weer naar the greenhouse om met mijn vriendengroep het chinese nieuwjaar te vieren, fijn om iedereen weer te zien, het is hier erg geisoleerd als er niemand goed engels spreekt zo de hele dag, gelukkig zijn ze allemaal zo lief en aardig :-)
In de ochtend begin ik op de babykamers, de kleinste krijgen een fles (niet op schoot maar in hun bedje ondersteunt door dekens) en de kindjes tot twee jaar krijgen rijst. Ik zit op de grond met een grote bak vol en er zitten dan vier kindjes om me heen als hongerige vogeltjes die om de beurt een hap krijgen.
Alle oudere kinderen eten rijst in de eetzaal.
`s Avonds is er weer rijst. De kinderen eten hier zonder zeuren elke dag weer rijst en hebben altijd trek.
Na het ontbijt gaan we met alle babytjes naar het dak, daar is door een bijdrage een overkapping op geplaatst zodat ze nu altijd naar buiten kunnen.
Met degenen die kunnen lopen ga ik spelen (allemaal in de blote billen) en de allerkleinste worden helemaal uitgekleed en geolied. In de tussentijd worden alle (natte) matrasjes, dekens en dekbedjes gedroogd in de zon en wordt er druk gewassen.
Rond 12.00 uur wordt alles weer van lappen (luiers) voorzien en naar beneden gedragen. De kindjes die zelf kunnen lopen mogen dus gewoon traplopen zonder hulp, al zijn ze nog geen twee jaar oud. Doodeng voor mij.
Op de kamers krijgen ze een fles en gaan lekker slapen.
Op het uitkleden buiten in het zonnetje na zijn de kindjes hier erg warm
aangekleed, ook overdag; drie lagen kleding en in bed doeken en een dekbed. Ook hebben ze altijd een mutsje op, zelfs in bed.
Daarna is het even rustig want de schoolgaande kinderen komen pas rond 15.30 uur weer thuis.
Vandaag heb ik in die tijd gewassen en wat boodschappen gedaan in het dorpje.
Als iedereen weer thuis is is het een drukke boel. Tot een uur of acht ben ik aan het spelen, eten geven of aan het kletsen met de oudere meisjes.
Ik heb in de gaten dat de wifi het minst slecht is na 19.00 uur dus probeer ik dan een verslag te maken.
Met zeven meisjes van een jaar of 8 ben ik het gehucht Khokana waar we zitten gaan verkennen een paar dagen geleden, ze hebben me een heuse rondleiding gegeven.
Khokana bestaat uit een paar huizen en ligt naast het wat grotere dorp Lalitpur. Dit ligt weer naast Patan en dat grenst aan Kathmandu.
Er staan hier wat mooie huizen en er wonen ook mensen in hutjes van golfplaat. Ik weet natuurlijk niet hoeveel families er in één mooi huis wonen, dus misschien lijkt dat ook veel mooier dan het is...
De leidinggevende dames hebben me verteld dat het huis van the children's home al tientallen jaren geleden is gebouwd, het is inderdaad een mooi huis maar ondertussen zo oud en aan vervanging toe.
Het is gelukkig wel gefundeerd zodat het de aardbeving van 2015 heeft doorstaan, dat geluk heeft niet iedereen in de buurt gehad helaas, er zijn toen diverse mensen gestorven.
De kinderen en de leiding hier hebben het er nog vaak over, het heeft een diepe indruk op ze achtergelaten.
Vrijdagmiddag ga ik weer naar the greenhouse om met mijn vriendengroep het chinese nieuwjaar te vieren, fijn om iedereen weer te zien, het is hier erg geisoleerd als er niemand goed engels spreekt zo de hele dag, gelukkig zijn ze allemaal zo lief en aardig :-)
-
25 Januari 2017 - 18:32
Sandra:
Goh Ingrid, wat een indrukwekkende reis/ervaring! Lijkt me wel wat eenzaam als je weinig kan spreken met de mensen om je heen. (je bent nogal een spraakwaterval hahahaha...) Maar ook bijzonder om mee te maken hoe het allemaal gaat in Nepal.
Geniet ervan, meis! XX -
25 Januari 2017 - 19:43
Ina:
Hi Ingrid
Wat ben jij op avontuur zeg , mooi om zo mee te kunnen lezen wat je allemaal meemaak daar . Je kun je toch niet voorstellen dat de mensen zo in armoede leven , wat hebben wij het dan toch goed hier .
Nou meid, geniet nog van al je belevenissen zal ook wel met up and downs gaan
Hoor snel al je verhalen live xx -
26 Januari 2017 - 08:49
Yvonne:
Wow ben er stil van. Geen luiers voor de baby's en niet genoeg kleding voor de peutertjes. Als ik dan de kledingkasten zie van mijn kleinkinderen.... En in ons kinderhuis was wel genoeg van alles... jeetje Ingrid kan me zo goed voorstellen dat je deze indrukken moet delen met je nieuwe vrienden daar. Hou je taai en ik vind het zo mooi van je dat je dit doet. Waarom is het zo oneerlijk verdeeld in de wereld. De wereld is toch van iedereen....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
