Laatste paar dagen

Nog een paar dagen dan ga ik weer naar huis..
Enerzijds jammer omdat ik alles en iedereen hier natuurlijk heel erg ga missen en ik het gevoel heb dat ik hier nog zoveel meer moet en kan doen, maar aan alles komt een eind en ik mis mijn kinders ook natuurlijk!
We bleken na alle inkopen nog geld over te hebben voor een wasdroger en zijn die ook gaan kopen, witgoed is hier alleen wel erg duur vergeleken met alle andere spullen.
Het is bedoeld voor het regensezoen en de didi`s waren verschrikkelijk blij.
Het enige probleem is dat de was die met de hand wordt gedaan veel te nat is om in de droger te doen, de oplossing is nu om het eerst een dag op het dak op te hangen en daarna de droger te gebruiken...
Erg omslachtig dus proberen we nog geld bij elkaar te krijgen voor een wasmachine.
Eén van de jonge dames uit the greenhouse is al stiekem met me mee gekomen en haar ouders hebben een groot bedrag gedoneerd zodat we het dak van de keuken hebben kunnen vervangen, van de rest kunnen we geen wasmachine kopen (ze hebben hier natuurlijk wel een goede en dus ook duurdere machine nodig) maar de drie meiden die hier volgende week komen nemen misschien ook nog wel wat donaties mee en lukt het dan wel.
Elke keer als we gaan inkopen doen van de donaties mogen er één of twee van de oudere meisjes mee; een hele belevenis voor ze en zo hebben ze even wat meer aandacht. Sommige zijn nog nooit in de grote stad geweest en doodsbang voor al het verkeer, maar ze genieten.
Eén van hen vertelde dat ze drie jaar geleden (ze was toen 13) door haar moeder werd weggestuurd om wat noedels te kopen en toen ze terugkwam had haar moeder zichzelf van het leven beroofd door ophanging en zij heeft haar gevonden.
Haar vader vond al snel een nieuwe vrouw en voor haar en haar broertjes en zusjes was geen plaats meer en zo is ze in the childrenshome terechtgekomen. Eén van de vele schrijnende verhalen.
De meeste meisjes zijn geen wees maar gewoon ergens achtergelaten en gedumpt, misschien is dit ook wel de reden waarom er sinds 10 jaar niet meer mag worden geadopteerd naar het buitenland: er zijn nog ergens ouders of familieleden. Dat deze totaal geen interesse hebben in de meisjes doet niet terzake waarschijnlijk?
Alle dames die hier werken zijn ook alleenstaande moeders maar er is ook één dame die al ongeveer 65 jaar oud moet zijn, zij is nooit getrouwd geweest en heeft geen kinderen. Haar enige familie is een jongere broer en schoonzus.
Ze is broodmager, eet als een bootwerker en is beresterk.
Ze verzorgt de moestuin, alle plantjes, doet de was en alles wat er maar nodig is.
Een tijdje terug kwamen ze er hier achter dat ze haar hele salaris altijd aan haar broer gaf, het bleek dat hij haar chanteerde: als ze te oud zou worden om te werken zou ze bij hem en zijn vrouw moeten wonen (of iig van hen afhankelijk zijn) en daarom moest ze al die jaren maar alvast haar salaris inleveren.
Na een kort overleg met de hoogste baas is al heel snel besloten dat ze hier de rest van haar leven mag blijven, ook als ze te oud en zwak wordt om te werken en dat ze niets van haar salaris meer moest afstaan aan haar broer en schoonzus.
En van haar eerste eigen geld heeft ze een armband gekocht, helemaal trots!
Ze is bijna doof, er zitten zowat geen tanden meer in haar mond maar ze is zo ontzettend lief. Als ze me ziet begint ze te stralen en te lachen en knuffelt me helemaal plat.
Erg volgen hele verhalen in het Nepalees waar ik geen fluit van begrijp maar ik mag haar zo graag en ik geloof dat dit wel wederzijds is!
Morgen komt er weer een hele show van de meiden met zang en dans omdat het mijn één na laatste dag is (vrijdag vertrek ik naar the greenhouse en zaterdag gaat mijn vlucht alweer), de jongedame die hier met mij mee is gekomen vertrekt zaterdag voor een hiking naar de basecamp in the Himalaya voor twee weken, maar komt daarna weer terug in the childrenshome, ze heeft haar terugvlucht naar Oostenrijk nog niet geboekt en wil hier nog weer terugkomen voor een tijdje.