weekend in Kathmunda

Vrijdagmiddag ben ik aangekomen in the greenhouse en heb ik al mijn vrienden daar weer gezien.
's Avonds zijn we naar Thamel gegaan om het Chinese nieuwjaar te vieren, we waren met ongeveer 20 personen in een Chinees restaurant, echt supergezellig.
Zoals altijd moesten we wel weer voor 21.30 uur binnen zijn.
De volgende ochtend zijn we eerst naar een farmers market geweest maar dat was meer een biologische markt met allemaal heerlijke hapjes, taartjes, fruit, broodjes enz.
Meer voor de rijkere Nepalezen en de toeristen maar echt heel erg leuk.
Na weken rijst en water hebben we ons allemaal tegoed gedaan aan wat lekkernijen en een hele tijd in het gras gezeten in het zonnetje.
In het naastgelegen restaurant was zelfs een toilet met een bril, een spiegel en papieren handdoekjes, helemaal schoon!!!!!! Hebben we stiekem allemaal een paar keer gebruik van gemaakt.
In the greenhouse sliepen we dit weekend met 26 personen en hebben we maar één douche, we vragen ons allemaal een beetje af waar al ons geld is heen gegaan wat we thuis al hebben betaald aan the green lion stichting hier in Nepal want naar de projecten gaat het igg niet.....
Ik heb hier in the childrens home gevraagd welk gedeelte zij van mijn betaalde geld hebben gehad en dat is nog geen 10 % van dat bedrag.
De vrijwilligers die de hele week in de bergen aan een school bouwen slapen daar bij de locals in huis en moeten met z'n achten met één schep doen...
In Nederland had ik te horen gekregen dat het erg goed gaat met de kindertehuizen in Nepal en dat daarom na mij dit project niet meer wordt gedaan, dat schijnt door the green lion te worden verteld.
Zoals wel te lezen is in mijn blogs en aan de foto te zien is het hier eigenlijk één grote arme, vieze bende en hebben ze tekort aan zo ongeveer alles.
Het klopt dat de meisjes hier naar een goede school gaan, maar dat maakt ze dus nog absoluut niet rijk. De enige reden daarvoor is dat ze zonder goede opleiding geen schijn van kans hebben in dit land.
Gelukkig heb ik al een paar honderd euro van jullie thuis gekregen en morgen gaan we dat gelijk besteden: melk voor de baby's, paraplu's (het regenseizoen komt eraan), slippers, wasknijpers en de laatste spullen voor de keuken. Als er nog wat overblijft gaan we kijken voor rompertjes en plasticbroeken voor om de luiers voor de baby's en misschien nog wat kleding, want elk kind heeft nu hooguit twee setjes.
Vanuit hier nogmaals honderd maal dank, ze zijn zo ontzettend blij met de donatie.

Na ons bezoek aan de markt zijn we met z'n vijven op zoek gegaan naar de Pashupatinath; dit is een groot tempelcomplex aan de rivier waar crematies plaatsvinden op een soort brandstapels.
Omdat je in Nepal zo snel mogelijk na het overlijden moet worden verbrand gaat het hier 24/7 door.
Heel bijzonder om te zien, erg indrukwekkend, rijen al klaargezette brandstapels achter elkaar waar minimaal elk uur een lichaam op komt te liggen.
Aan de ene kant van de brug is het goedkope gedeelte (ongeveer 125 euro) en aan de andere kant het rijkere, dit is ook voor hooggeplaatse staatslieden ed.
Aan de overkant van de rivier zijn grote stenen trappen waar hele families gezellig op hun vrije dag naar de verbrandingen komen kijken en driemaal om zijn moeder heenlopemn en dan de mond van zijn moeder als eerste aanstekendan dus ook in die rook zitten.....
Er is een heel klein gebouwtje waar de hoornvliezen van de overledenen worden verwijderd voor orgaandonaties, de familie krijgt daar wat geld voor.
Dat is ook gelijk de reden dat er niet meer organen worden verwijderd: omdat de meeste mensen straatarm zijn en orgaandonaties geld opleveren zou men elkaar anders gaan vermoorden voor de organen.
Er is ook een hospice bij de rivier en als het de familie lukt om de stervende binnen 20 minuten op de trappen naar de rivier te laten sterven komt de overledene in het Nirvana, dit is natuurlijk een kwestie van geluk en goed inschatten dus het lukt niet zo vaak.
Er wordt hier nergens gehuild of gerouwd want overlijden is net zoiets als andere kleding aantrekken: je wisselt alleen maar van het ene leven naar het andere.
Wij stonden met onze neus bovenop de verbranding van een vrouw en haar jongste zoon moest driemaal om zijn moeder heenlopen en dan onder toeziend oog van een priester haar mond aansteken: je leven begint namelijk bij de mond met je eerste ademhaling en moet daarom ook bij de mond eindigen.
Als het de vader is die is overleden moet de oudste zoon dit doen.
In het geval dat er alleen dochters zijn gaat de taak naar een mannelijk familielid. Vrouwen zijn niet (of op afstand) bij de crematie aanwezig.
Het gezicht en de voeten van de overledene worden eerst nog in de rivier gewassen.
Het laatste restje as wat overblijft wordt in doeken gepakt en in de rivier gegooid.
In dit tempelcomplex is ook een kamasutratempel en de afbeeldingen op deze tempel werden vroeger gebruikt als sexuele voorlichting, volgens de gids hebben ze daar tegenwoordig internet voor :-)
Vlak naast dit tempelcomplex en de verbrandingen is een bejaardentehuis, het is het enige huis in Kathmandu wat van de overheid is, de rest zijn privéhuizen voor ouderen.
Er is plaats voor 220 ouderen en het zit helemaal vol.
Je moet minimaal 65 jaar oud zijn terwijl de gemiddelde leeftijd in Nepal 63 jaar is, echte oudjes dus hier.
Het was echt hilarisch, ze zittend allemaal op de trappen in het zonnetje te lachen of schuifelen wat rond.
Zo gekrompen dat ze bij ons net tot het middel komen en allemaal compleet de weg kwijt.
Ze hadden echter de grootste lol en waren nog ontdeugend ook, als ze de kans kregen sloegen ze op je achterwerk. En dat met slecht 3 verzorgsters op 220 demente bejaarden.....
Ze hebben zelfs allemaal een eigen bed en krijgen een paar maaltijden per dag.
Vanochtend ben ik weer naar the childrens home teruggegaan en erg warm ontvangen hier door mijn meisjes.